De oorsprong van het werk van Tineke van Asseldonk met verlies en rouw ligt in haar jeugd. Haar passie voor rouw bij kinderen en rouw en verlies in gezinssituaties heeft een verbinding met het vroege overlijden van haar moeder aan kanker toen Tineke tien jaar oud was. "Zoals gebruikelijk in die tijd werd daar niet over gesproken en moest ik op eigen houtje uitvinden hoe ik hiermee om moest gaan – een eenzaam proces."
Het verlies op jonge leeftijd van haar moeder nam Tineke mee in haar loopbaan in de gehandicaptenzorg, het welzijns- en het schoolmaatschappelijk werk. Daar werkte ze veel met kwetsbare kinderen. Tineke: "Ik besloot om mijn pedagogische kennis te koppelen aan mijn interesse voor rouw en verlies bij kinderen. Mijn wens was om hen te helpen zodat ze niet hetzelfde hoeven te ervaren als ik heb gedaan. Daarom ben ik in 2003 gestart met mijn Praktijk Verliesbegeleiding."
Tineke van Asseldonk: "Ik zie het als mijn missie om het praten over de dood uit de taboesfeer te halen."
Eveline Bolt, studiecoördinator Verlies-, Rouw- & Stervensbegeleiding
"Verlies hoort bij het leven. Soms is het té zwaar om te verduren, soms is het té moeilijk om te begrijpen wat je in het rouwproces overkomt en hoe je je staande kunt houden. Het is fijn als iemand je dan bijstaat, uitleg geeft over een rouwproces en je helpt te ontdekken: rouw en liefde zijn twee zijden van dezelfde medaille."
Systemisch werk "Vooral het systemisch werken met gezinnen vind ik interessant en waardevol”, zegt Tineke. Deze benadering kijkt naar de plek die ieder mens heeft in het gezin van herkomst en naar de balans van geven en nemen die daardoor is ontstaan. Als rouw en verlies in het gezin komt, merk je meteen dat er een verstoring ontstaat in de orde van plek en plaats en dat de balans van geven en nemen verandert. Dit kan niet zonder wrijving en emoties en is vaak een moeilijke periode. "Als je kinderen begeleidt, kan het niet anders dan dat je ook de ouders ondersteunt. Zij nemen de taken thuis waar", aldus Tineke. "Dit was een natuurlijk proces waardoor ik door de jaren heen ook veel volwassenen ben gaan begeleiden. De oudste cliënt die ik op dit moment begeleid, is een mevrouw van 99. Geweldig om te horen hoe rouw verweven raakte in haar leven en hoe je daar ook je hele leven aandacht voor mag vragen. Toch, als ik eerlijk ben, houden de kinderen en gezinnen een speciaal plekje in mijn hart." Dood uit de taboesfeer Wat betreft haar passie voor het werk voor de Academie, zegt Tineke: "Ik zie het als mijn missie om het praten over de dood uit de taboesfeer te halen. Gelukkig is er al een kentering gaande maar we hebben nog een weg te gaan. Natuurlijk zal de dood altijd een moeilijk en enigszins oncomfortabel onderwerp blijven – begrijpelijk, want het overlijden van een geliefde is moeilijk en zorgt voor intens verdriet. Maar het zou zo mooi zijn als we net zo over de dood konden praten als over het leven. Want eigenlijk vind ik die twee dingen hetzelfde. Het gaat erom dat mensen het lef krijgen om over hun eigen ongemak heen te stappen. We willen elkaar zo graag sparen voor verdriet – sparen tussen aanhalingstekens- want je kunt elkaar niet sparen. Mensen in rouw zijn nog steeds heel goed in staat om aan te geven wat ze prettig vinden en wat niet. Dus stel je vragen, geef woorden aan je gevoelens en je ongemak."
"Er is niets mis met ziek zijn of sterven. Wie zegt dat het de bedoeling is om tot in het oneindige te blijven leven?" Alan Wats – Acceptance of death
Tineke van Asseldonk is docent Rouw in Gezinssituaties en Leerjaartrajectbegeleider voor studenten Verlies-, Rouw- & Stervensbegeleiding aan de Academie voor Geesteswetenschappen. Vanuit haar Praktijk Verliesbegeleiding (2003) neemt Tineke van Asseldonk haar ruime ervaring mee naar de Academie voor Geesteswetenschappen. Zij is gespecialiseerd in verlies- en rouwbegeleiding en heeft een pedagogische en systemische achtergrond. Haar werk doet Tineke met heel haar hart.
Benoemen Wat is een belangrijke les die je studenten wilt meegeven? Tineke: "Een van de belangrijkste lessen uit mijn eigen ontwikkeling is dat je de dingen niet alleen moet dénken, maar ze ook moet benóemen. Dus dat je wat zich in je hoofd afspeelt, moet je checken bij de ander aan de andere kant van de tafel. Bijvoorbeeld: ‘Ik zie dat je schrikt, klopt dat? Wil je er iets over vertellen?’ Deze houding probeer ik over te brengen op mijn studenten." "Door mijn werk voor de Academie kan ik bijdragen aan meer maatschappelijke acceptatie van het praten over de dood. Ik vind het prachtig als ik mensen uit de zorg, het bedrijfsleven of waar dan ook vandaan, die interesse hebben in rouw en verlies, kan leren om zich daar comfortabeler bij te voelen. Niet alleen als persoon, maar ook als professional. En ja, ik zelf groei daar dan ook weer van." (Karin Laarakker)
John Koens, oud-student Verlies-, Rouw- & Stervensbegeleiding
Coach volgens de EAC-methode na verlies van kinderen en jongvolwassenen.
"Er is geen spoorboekje voorhanden; geen richtlijn waarin staat hoe iemand het beste met rouw om kan gaan. Ik ben van mening dat aan rouw ook geen tijdslimiet kan worden gesteld, iedereen bewandelt hierin zijn of haar eigen pad."